Judith Polgar - Leçons d'échecs de Judith Polgar t.1 (Comment j'ai battu le record de Fischer)

Op deze speciale schaakborden staan de zwarte velden hoger dan de witte velden zodat een blinde schaker het verschil tussen de velden duidelijk kan voelen.

De zwarte schaakstukken zijn ook aangepast. Deze hebben namelijk een ijzeren pinnetje op hun kop zodat de blinde schaker de zwarte stukken gemakkelijker kan herkennen. De witte schaakstukken krijgen uiteraard geen ijzeren pinnetje op hun kop zodat de schaker het verschil gemakkelijk kan herkennen.

Het bord en de stukken hebben een pen-en-gat constructie om ervoor te zorgen dat de stukken niet omvallen wanneer de schaker deze betast.

Cette base de données contient environ 12 000 parties dont plus de la moitié date de ces 6 dernières années.

« Je voulais, écrit Jean-Philippe Toussaint, que ce livre traite autant des ouvertures que des fins de partie, je voulais que ce livre me raconte, m’invente, me recrée, m’établisse et me prolonge. Je voulais dire ma jeunesse et mon adolescence dans ce livre, je voulais débobiner, depuis ses origines, mes relations avec le jeu d’échecs, je voulais faire du jeu d’échecs le fil d’Ariane de ce livre et remonter ce fil jusqu’aux temps les plus reculés de mon enfance, je voulais qu’il y ait soixante-quatre chapitres dans ce livre, comme les soixante-quatre cases d’un échiquier. »

Construit en 64 courts chapitres, autant que le nombre de cases sur un échiquier, Il y est question  de souvenirs d'enfance, d'amis disparus, de période de confinement, mais c'est aussi, le portrait d'un amateur d'échecs.

Jean-Philippe Toussaint est un écrivain belge auteur de plusieurs romans dont le style se caractérise par un style et un récit minimaliste, dans lesquels les personnages et les choses n'ont d'autre signification qu'eux mêmes.

Il a reçu des prix littéraires, dont notamment le prix  victor Rossel et le prix Médicis. 244 pages

Deze prachtige Staunton schaakstukken verdienen een punt in hun geschiedenis; in de 19e eeuw was Londen een belangrijke centrum voor het productie van schaakstukken. John Jaques, een van de belangrijkste ivoor- en houtdraaier toen, besloot om het uiterlijk van de schaakstukken mooier en functioneler te maken. Samen met zijn partner Nathaniel Cook, gaan ze in 1849 hun model afwerken en registreren ter ere van Howard Staunton, een voormalige charismatieke schaakspeler en journalist. Een soort marketingstunt vooruit op zijn tijd.
De Staunton stukken zijn stabieler door hun brede basis en de algemene esthetiek van de stukken is getransformeerd: De toren wordt een onneembare vesting, de lijn van de pionnen is verfijnd, de mijter van de loper is vereenvoudigd, men onderscheid beter de kroon van de koning, dankzij het kruis, van diegenen van de dame met haar puntige kraag. En bovenal, het ultra-realistische uiterlijk van het paard roept resoluut een gevecht op. Stijl waarvan we duidelijk de inspiratie terug vinden in de fries van de Parthénon, meesterwerk van de Griekse beeldhouwwerk in de 5eeuw v.Chr. die grotendeels bewaard is gebleven in het Britisch museeum van Londen.
De Staunton stukken kenden snel een groot succes en werden in 1924 officieel voorgeschreven voor competie. Sinds het oorspronkelijke model van 1849 werden verschillende varianten van Staunton gemaakt en zijn nu over de hele wereld beschikbaar voor schaakspelers, maar ze blijven trouw aan de "John Jaques stijl".
Deze Supreme Staunton schaakstukken zijn gevilt en verzwaard. Ze zijn gesneden in een dicht, imitatie  ebbehout, van een uitzonderlijke diepe zwarte. Ze zijn perfect gepolijst, glad en glanzend, en fijn geglitterd met oxalzuur kristallen. Waardoor ze bij licht een zo bezondere schittering hebben.

Soepel vinyl matje, groen of bruin en plastieken schaakstukken °5.